her şeyi bilmenin anca tanrının kaldırabileceği bir şey olduğunu düşünürdüm hep. ama son bir kaç yıldan beri, öyle geliyor ki bütün pisliğine rağmen, eğer dünyayı tam olarak algılayabilecek olsaydık, hiçbir şeyi o kadar da sorun etmezdik. bir bütün olarak, yani kaçırdığımız bütün iyi ve kötü taraflarıyla dünya, bizim için de kabullenilebilir bir şey olurdu. asla bilemeyeceğimiz kötülükler kadar, asla bilemeyeceğimiz iyilikler de var olduğu için hala ayakta dünya, tanrının ona gösterdiği tahammül de bu yüzden. bunu bilemeyeceğim için buna sadece inanıyorum. bazı şeyleri bilip bazılarını bilememenin, bir sınav olduğu iddiasını kabul ettiğim şu hayat deneyiminin en acıklı, en dayanılmaz tarafı olduğuna da.