sevgili phoebe;
son mektubum ziyadesiyle kendimle ilgiliydi. hangileri öyle değildi ki, böyle sorulabilirse de hiçbir zaman tam yanıtını almayacaktır o soru. zaten tam yanıtlarımız olmadığı için felsefemiz var ve bazen kendimle de ilgilenmem gerekiyor.
şafakalar kadar taze bir rüya gördüm phoebe, sen de vardın ve laciverte çalan mavi, uzun saten giysin içinde oldukça da insandın. renklerin tam adlarını bilmediğim için kınama beni phoebe, ne der ingiliz, i am a man, born a man, renkleri bilmek başkalarının işi. halbuki boyacılık da yaptığımdan ral numaralarını (katalog no gibi bir şey) söylesen bütün renkler malum olur bana. işte bir erkek bu yüzden tam kadın olamıyor, tuhaf isimlerle anılan renkleri biz sadece numaralarla ayırt edebildiğimiz için. velhasıl bir rüya gördüm, içinde çok şeyler vardı ve benim asıl ilgilendiğim, ilgilenilmeyen adam ve kadınların içine doldurulabileceği bir kilise açmak. hayatının yasını tutanlar, pişmanlıklarıyla aynı yastığa baş koyanlar, sen mesela (kesinlikle o mavi elbisenle), fırat biraz, biraz kendim, çokça tanrı (aramızda en pişman olan o olmalı).
kendimizi sevmediğimizden emin değilim phoebe, aslına bakarsan ben kendilerini korkunç ve rahatsız edici derecede temelsiz bir özgüvenle sevenlerin de kendilerini sevdiklerinden emin değilim. mesela o kadar az insanın bildiği kadar bir şey biliyorsun ve söylemiyorsun ya... ve mesela sıradanlığın sınırlarının çok ötesinde gezinen cümlelerle kendilerini etkileyebiliyorlar ya. asla emin olamıyorum onlardan da kendimizden de. yine ne olsa bir senden emin oluyorum phoebe, bir fırattan, nasıl olsa sizi sevdiğim kadar bağlılığımız olacağından.
son mektubum çok kendimle ilgiliydi ya sen bana yanıt yazmadın o yüzden, aradım, açmadın ve en güzel baharda bile yollar tozlanır, sen baharmadın. daha iyisini yapmaya hiç niyetli değilim phoebe, yeniden yazmaya, yeniden yaşamaya. ben senden ümidemi kesmiyorum, yoksa kendimden bir beklentim çoktandır kalmadı. ara ara konuş benimle phoebe, nasıl olsa seni de fıratı da hiçbir şeye takas edemiyorum.
son mektubum ziyadesiyle kendimle ilgiliydi. hangileri öyle değildi ki, böyle sorulabilirse de hiçbir zaman tam yanıtını almayacaktır o soru. zaten tam yanıtlarımız olmadığı için felsefemiz var ve bazen kendimle de ilgilenmem gerekiyor.
şafakalar kadar taze bir rüya gördüm phoebe, sen de vardın ve laciverte çalan mavi, uzun saten giysin içinde oldukça da insandın. renklerin tam adlarını bilmediğim için kınama beni phoebe, ne der ingiliz, i am a man, born a man, renkleri bilmek başkalarının işi. halbuki boyacılık da yaptığımdan ral numaralarını (katalog no gibi bir şey) söylesen bütün renkler malum olur bana. işte bir erkek bu yüzden tam kadın olamıyor, tuhaf isimlerle anılan renkleri biz sadece numaralarla ayırt edebildiğimiz için. velhasıl bir rüya gördüm, içinde çok şeyler vardı ve benim asıl ilgilendiğim, ilgilenilmeyen adam ve kadınların içine doldurulabileceği bir kilise açmak. hayatının yasını tutanlar, pişmanlıklarıyla aynı yastığa baş koyanlar, sen mesela (kesinlikle o mavi elbisenle), fırat biraz, biraz kendim, çokça tanrı (aramızda en pişman olan o olmalı).
kendimizi sevmediğimizden emin değilim phoebe, aslına bakarsan ben kendilerini korkunç ve rahatsız edici derecede temelsiz bir özgüvenle sevenlerin de kendilerini sevdiklerinden emin değilim. mesela o kadar az insanın bildiği kadar bir şey biliyorsun ve söylemiyorsun ya... ve mesela sıradanlığın sınırlarının çok ötesinde gezinen cümlelerle kendilerini etkileyebiliyorlar ya. asla emin olamıyorum onlardan da kendimizden de. yine ne olsa bir senden emin oluyorum phoebe, bir fırattan, nasıl olsa sizi sevdiğim kadar bağlılığımız olacağından.
son mektubum çok kendimle ilgiliydi ya sen bana yanıt yazmadın o yüzden, aradım, açmadın ve en güzel baharda bile yollar tozlanır, sen baharmadın. daha iyisini yapmaya hiç niyetli değilim phoebe, yeniden yazmaya, yeniden yaşamaya. ben senden ümidemi kesmiyorum, yoksa kendimden bir beklentim çoktandır kalmadı. ara ara konuş benimle phoebe, nasıl olsa seni de fıratı da hiçbir şeye takas edemiyorum.