bir ülkenin güvenlik kurumlarına akıtılan paralar eğer bir ülke vatandaşını bir avuç serseri elinde cesete çeviriyorsa, bunu "aydınlar öldürülüyor"dan ziyade, "insanlar öldürülüyor" kavramı dahilinde tartışmak gereklidir.
konuya dilerseniz hrant dink ve ölen diğer gazeteci & yazarlardan başlayalım. öncelikli olarak, kaynaklarının büyük çoğunluğunu orduya, iç güvenliğe harcayan, dolayısıyla halkına ve komşularına zerre güveni olmayan bir ülkede yaşıyoruz. bir savaşı protesto eden öğrencilerin sille tokat dövüldüğü bir ülkede, hrant dink, uğur mumcu, ahmet taner kışlalı gibi öne çıkmış isimlerin öldürülmeleri, benim nezdimde öyle şaşılacak, ayağa kalkılacak bir konu değil. ülke güvenlik politikasının "başta gidenin başı ezilir" düsturu çerçevesinde gerçekleştirildiğinin de farkındaysak eğer, söz konusu "faili meçhul" cinayetlerin ardından gelen protestolara verilen tepkilerle de "failler"in aslında kimler olduklarını rahatlıkla bulabiliriz.
örneğin, hrant dink'in katili ogün samast (maşa tanımlamasını uygun bulmuyorum, katil.) yakalandıktan hemen sonra emniyet merkezinde çekilen "leşlik hatırası" fotoğraflarında ödediğimiz vergilerle maaşını alan, sonra "yahu bu ülke neden böyle" dediğimizde bizleri coplayan polisleri görüyoruz. vatan ve millet adına bir bok yiyorlarmış gibi arkalarına astıkları türkiye cumhuriyeti bayrağı önünde verdikleri pozlardan bile bu iğrençliğin hangi boyutlara vardığını tahmin edebilirsiniz.
"hepimiz hrant'ız, hepimiz ermeniyiz" sloganlarına gelince, bunu vatan hainliği olarak gören ve insanlık, gurur, onur, erdem gibi kavramlardan milyonlarca ışık yılı uzakta olan insanların tepkileri de olayın faillerini ele vermeye yetiyor. "orhan pamuk akıllı olsun akıllı" diye bağıran çemcük ağızlı abiye de selam ediyorum pektabi (ya orhan pamuk bence de akıllı olsun).
bu ülke, 15 yaşındaki bir kızının çantasına sahip çıkamayan, yetmiyormuş gibi zırt pırt genel af ilan edip hapisaneleri boşaltarak giderlerini azaltma zihniyetiyle pislikleri ve katilleri üzerimize salan bir ülke. hadi şimdi soruyorum. bir yanda 15 yaşında bir kız, diğer yanda önce "daha iyi bir ülke" dedikleri için f tiplerine atılan, "daha iyi bir hapisane" uğruna 122 feda eyleminde bulunan insanlar, bir diğer yanda hrant dink, uğur mumcu ve diğerleri...
size hiçbir konuda zerre güvenmeyen, eleştiri kabul etmeyen, sürekli korkutma politikası izleyen bir ülkede, kendinizi nasıl güvende hissedersiniz?..
konuya dilerseniz hrant dink ve ölen diğer gazeteci & yazarlardan başlayalım. öncelikli olarak, kaynaklarının büyük çoğunluğunu orduya, iç güvenliğe harcayan, dolayısıyla halkına ve komşularına zerre güveni olmayan bir ülkede yaşıyoruz. bir savaşı protesto eden öğrencilerin sille tokat dövüldüğü bir ülkede, hrant dink, uğur mumcu, ahmet taner kışlalı gibi öne çıkmış isimlerin öldürülmeleri, benim nezdimde öyle şaşılacak, ayağa kalkılacak bir konu değil. ülke güvenlik politikasının "başta gidenin başı ezilir" düsturu çerçevesinde gerçekleştirildiğinin de farkındaysak eğer, söz konusu "faili meçhul" cinayetlerin ardından gelen protestolara verilen tepkilerle de "failler"in aslında kimler olduklarını rahatlıkla bulabiliriz.
örneğin, hrant dink'in katili ogün samast (maşa tanımlamasını uygun bulmuyorum, katil.) yakalandıktan hemen sonra emniyet merkezinde çekilen "leşlik hatırası" fotoğraflarında ödediğimiz vergilerle maaşını alan, sonra "yahu bu ülke neden böyle" dediğimizde bizleri coplayan polisleri görüyoruz. vatan ve millet adına bir bok yiyorlarmış gibi arkalarına astıkları türkiye cumhuriyeti bayrağı önünde verdikleri pozlardan bile bu iğrençliğin hangi boyutlara vardığını tahmin edebilirsiniz.
"hepimiz hrant'ız, hepimiz ermeniyiz" sloganlarına gelince, bunu vatan hainliği olarak gören ve insanlık, gurur, onur, erdem gibi kavramlardan milyonlarca ışık yılı uzakta olan insanların tepkileri de olayın faillerini ele vermeye yetiyor. "orhan pamuk akıllı olsun akıllı" diye bağıran çemcük ağızlı abiye de selam ediyorum pektabi (ya orhan pamuk bence de akıllı olsun).
bu ülke, 15 yaşındaki bir kızının çantasına sahip çıkamayan, yetmiyormuş gibi zırt pırt genel af ilan edip hapisaneleri boşaltarak giderlerini azaltma zihniyetiyle pislikleri ve katilleri üzerimize salan bir ülke. hadi şimdi soruyorum. bir yanda 15 yaşında bir kız, diğer yanda önce "daha iyi bir ülke" dedikleri için f tiplerine atılan, "daha iyi bir hapisane" uğruna 122 feda eyleminde bulunan insanlar, bir diğer yanda hrant dink, uğur mumcu ve diğerleri...
size hiçbir konuda zerre güvenmeyen, eleştiri kabul etmeyen, sürekli korkutma politikası izleyen bir ülkede, kendinizi nasıl güvende hissedersiniz?..