"...asıl büyük harcamalarımız her gün tekrarlanan küçük harcamalarımızdır..." nietzche - ecce homo
kötü günler o kadar da kötü değildir zaten. o kötülüğün sebebi kendileri değilse, insanlar can atarlar yanında olmak için. ölümlerde, iflaslarda, boşanmalarda, kazalarda, hastalıklarda, yalnız kalmaz insan. bu kadar ucuzken iyi bir dost olmak, kimse kaçırmaz fırsatı. bitiverirler yanında. iyi günler, onlar zaten çabuk geçer. sorun değildir. yolunda giden ne varsa kendilerinin de bir payı olduğunu düşünürler. biraz alkış almaya, birkaç fotoğraf çektirmeye, kadeh kaldırmaya, tadını çıkartmaya, eğlenmeye vs. ne kadar kötü göründüklerini görebilecek kadar ince düşünemezler. ah ama sıradan günler, o zaman yalnızsındır işte. sıradan gün dostu kolay bulunmaz, çünkü kolay kimse, paylaşamaz insan olmanın sıkıntısını.
diyelim ki tövbe etmedim içkiye, (etmedim zaten) sarhoş da etmiyorum kendimi ama. iki dubleyi indirip, kaldırıyorum kendimi masadan. eve gidip erkenden uyuyacağım. var mı "ne oluyor birader?" diyecek bir sivri meraklı. diyelim ki unuttum onu, o da beni unuttu. rüya bile görmüyoruz artık. herkes unuttu birbirini. var mı hatırlatacak bir delikanlı, sıradan bir günde günahıma girmek isteyen var mı. mesela terörist falan gelmedi buraya, 700 saatten fazla nöbet tuttum, daha bunun iki katı tutacağım, dinlemek isteyen var mı. değiştirmek istiyorum evlilik yeminini mesela, kötü günde çıkar zaten bir işgüzar, iyi günler de param olur muhtemelen, içerim, geriye kalan sıradan günlerin hepsi için veren var mı (kızını) diyelim ki 1,60 boyum, ben buyum, her yerim kahverengi. parmakla bile gösterilemiyorum kalabalık arasında, seven var mı.
yakmıyorum ulan bu karakolu veya toparlanın gitmiyoruz. var mı? yok. askerin sıkıntısı işte bu. koyduğumun sıradan günleri. biz onları yaşatıyoruz. onlar bizi öldürüyor. çok canım sıkılıyor. alıntı yapmadan duramayacağım: burası ne garip bir dağ, siz ne biçim okurlarsınız.
kötü günler o kadar da kötü değildir zaten. o kötülüğün sebebi kendileri değilse, insanlar can atarlar yanında olmak için. ölümlerde, iflaslarda, boşanmalarda, kazalarda, hastalıklarda, yalnız kalmaz insan. bu kadar ucuzken iyi bir dost olmak, kimse kaçırmaz fırsatı. bitiverirler yanında. iyi günler, onlar zaten çabuk geçer. sorun değildir. yolunda giden ne varsa kendilerinin de bir payı olduğunu düşünürler. biraz alkış almaya, birkaç fotoğraf çektirmeye, kadeh kaldırmaya, tadını çıkartmaya, eğlenmeye vs. ne kadar kötü göründüklerini görebilecek kadar ince düşünemezler. ah ama sıradan günler, o zaman yalnızsındır işte. sıradan gün dostu kolay bulunmaz, çünkü kolay kimse, paylaşamaz insan olmanın sıkıntısını.
diyelim ki tövbe etmedim içkiye, (etmedim zaten) sarhoş da etmiyorum kendimi ama. iki dubleyi indirip, kaldırıyorum kendimi masadan. eve gidip erkenden uyuyacağım. var mı "ne oluyor birader?" diyecek bir sivri meraklı. diyelim ki unuttum onu, o da beni unuttu. rüya bile görmüyoruz artık. herkes unuttu birbirini. var mı hatırlatacak bir delikanlı, sıradan bir günde günahıma girmek isteyen var mı. mesela terörist falan gelmedi buraya, 700 saatten fazla nöbet tuttum, daha bunun iki katı tutacağım, dinlemek isteyen var mı. değiştirmek istiyorum evlilik yeminini mesela, kötü günde çıkar zaten bir işgüzar, iyi günler de param olur muhtemelen, içerim, geriye kalan sıradan günlerin hepsi için veren var mı (kızını) diyelim ki 1,60 boyum, ben buyum, her yerim kahverengi. parmakla bile gösterilemiyorum kalabalık arasında, seven var mı.
yakmıyorum ulan bu karakolu veya toparlanın gitmiyoruz. var mı? yok. askerin sıkıntısı işte bu. koyduğumun sıradan günleri. biz onları yaşatıyoruz. onlar bizi öldürüyor. çok canım sıkılıyor. alıntı yapmadan duramayacağım: burası ne garip bir dağ, siz ne biçim okurlarsınız.