hiç enteresan değil hikayem.. enteresan değil hiç.. herkesin yaşadığından bir ornitorenkçik bile farklı değil.. yazasım geldi, canı sıkkın, küskün ornitorenklerimi birkaç satır boyunca "online" edeyim istedim..

bazen diye başlamıştım değil mi? tam da o noktadayım.. bazen, tüm dünyaya kendimi kapatmak istiyor canım. müzik dinlemek bir adım.. ve aslında tepkimenin başlangıcı. önce duymuyorum, sonra bakışlarım sabitleniyor. insanlar daha yavaş yürümeye başlıyor, hepsi aynı yüzlere sahip sanki? kıyafetleri de aynı... bazen delirir gibi oluyorum ben, olur değil mi bu da herkese? zaten tam da şu noktada, herkes bulanık.. bulanık manzaramda. onların delirip delirmediğini de umarsamaz oldum..

nerede kaldık? bakışlar mı sabitlenmişti? sonra yavaş yavaş, kafam beynim gövdemin içine kaysın, orada kaybolayım istiyorum.. duymayayım, görmeyeyim.. midemin içerisinde, müzik çalmaya devam etsin ama.. ayaklarım ne yapacak durumda bilemedim.. onlar da bir ağacın dibine uzansınlar, çünkü biz biraz kaybolacağız, ornitorenklerimizle... sükunete ihtiyacımız var bizim.. buralar sessiz, buralar hafif nemli.. kaygısız olasım var amorf hatlarımla...

huzur şerefsizi maldivlere tatile çıkmış.. ama hayat hep panayır hep karmaşa hep kavga.. bütün ornitorenklerin, gagaları kurumuş huzur diye bağırmaktalar, bunu sallayan bir tane tanrı yok... yazık... gelse iyi olurdu... okulu gezdirirdim.

rapor: 3 şarkılık yazı oldu.. müdürüm seslendi, midemden yavaşça çıktım, kıyafetlerimi düzelttim, müzik durdu, şen bir "efendim" çıktı dudaklarımdan, yalan başladı..
tümünü göster