maksuda tiz-i reftar olmaya ne de aheste varmak kalmıştır. ortada ol yok yumurta yoktur.
ne nefret edilecek ne de öyle aman aman meraklanılacak ne de etkilemek binbir takla atılacak kimse yoktur. zahmet edilip de beyni ortaya dökmektense beyin içten patlamalarla tarumar olmaya bırakalır.
bezginlikten bıkkınlıktan sanki ölene kadar yaşamak zor iş mealinde adım adım dünya adımlanılır, adımlar pat pat kudretli değil sürüklene sürüklene atılır.
yazı veyhaut adı herneyse çevredeki dünyadan memnun değilirse sığınılacak bir indir. arzu eden onu kral ludwig gibi peri masalına dönüştürür arzu eden ise onu sarayburnu kanalizyonuna dönüştürür, o kişinin bileceği bir
iştir.
ama seslenecek kimse yoksa yahut çoktan atlarına binip gittiyse önce herşey eskisiymiş gibi davranılır - bu inkardır- ama hiçbir şeyin eskisi olmadığı gibi anlaşıldığında kuşatma yarmaya çalışan bir ordu misali hücum edilir. ama nafile. sonra tevekkül başlar arada sırada bir kaç hamle edilse de etrafta doktor bu ne bakışlı aromayla karışık umarsamazlık bakışları püskürtülür. gerçi arada sırada bu bakışları görmemek için gözlükler çıkartılır yahut geçiçi görmemezlik yakıtı olan içkiye başvurur ama nafiledir.
gerçeklerden kaçan bir toplumun antidepresan denilen bir verip on alan on yoksa donuna kadar alan sihirine teslim olunmaz, olunamaz. çünkü kişi herşeyden önce kendine dürüst olmalıdır ve anti deprasanlar bunu katiyetle sağlayamaz.
oysa kişiyi haybeye mücrim hissetiren iç huzurlarını bulamış bulanları ise huzurunu bozmaya gayret edenler o kadar çoktur ki. bunların birisi ikisiyle başedilebilir ama tümen tümen geliyorlarsa hele ki meslek sahibi olmaktansa ben sucuyum bucuyumculukla yetinen lafa laf koymaktan başka birşey bilmeyen gürültülerini söyle alıversen sadrazam meseli gibi yok olacaklar her yeri istila etmişlerse ne yapılabilir?
belki de tek hakikat hayatta şudur;
yoksa nameni taktir edecek bir guş,
ısrar-ı nefes eyleme tedbir-i mekan et.
bu işin belkisi melkisi kalmadı, hayattaki kesin hakikat bu, ama nereye gidilebilir ki?
nereye?
ne nefret edilecek ne de öyle aman aman meraklanılacak ne de etkilemek binbir takla atılacak kimse yoktur. zahmet edilip de beyni ortaya dökmektense beyin içten patlamalarla tarumar olmaya bırakalır.
bezginlikten bıkkınlıktan sanki ölene kadar yaşamak zor iş mealinde adım adım dünya adımlanılır, adımlar pat pat kudretli değil sürüklene sürüklene atılır.
yazı veyhaut adı herneyse çevredeki dünyadan memnun değilirse sığınılacak bir indir. arzu eden onu kral ludwig gibi peri masalına dönüştürür arzu eden ise onu sarayburnu kanalizyonuna dönüştürür, o kişinin bileceği bir
iştir.
ama seslenecek kimse yoksa yahut çoktan atlarına binip gittiyse önce herşey eskisiymiş gibi davranılır - bu inkardır- ama hiçbir şeyin eskisi olmadığı gibi anlaşıldığında kuşatma yarmaya çalışan bir ordu misali hücum edilir. ama nafile. sonra tevekkül başlar arada sırada bir kaç hamle edilse de etrafta doktor bu ne bakışlı aromayla karışık umarsamazlık bakışları püskürtülür. gerçi arada sırada bu bakışları görmemek için gözlükler çıkartılır yahut geçiçi görmemezlik yakıtı olan içkiye başvurur ama nafiledir.
gerçeklerden kaçan bir toplumun antidepresan denilen bir verip on alan on yoksa donuna kadar alan sihirine teslim olunmaz, olunamaz. çünkü kişi herşeyden önce kendine dürüst olmalıdır ve anti deprasanlar bunu katiyetle sağlayamaz.
oysa kişiyi haybeye mücrim hissetiren iç huzurlarını bulamış bulanları ise huzurunu bozmaya gayret edenler o kadar çoktur ki. bunların birisi ikisiyle başedilebilir ama tümen tümen geliyorlarsa hele ki meslek sahibi olmaktansa ben sucuyum bucuyumculukla yetinen lafa laf koymaktan başka birşey bilmeyen gürültülerini söyle alıversen sadrazam meseli gibi yok olacaklar her yeri istila etmişlerse ne yapılabilir?
belki de tek hakikat hayatta şudur;
yoksa nameni taktir edecek bir guş,
ısrar-ı nefes eyleme tedbir-i mekan et.
bu işin belkisi melkisi kalmadı, hayattaki kesin hakikat bu, ama nereye gidilebilir ki?
nereye?