" ben hiç kimsenin bir şeyi olamayan, ama herkesin bazı günlerinde ihtiyaç duyacağı türde biriyim. genellikle işim olmaz. işlerimi son ana kadar ertelerim ama başkasından aynısını beklemem. birçok konuda çevremdekilerden daha kötü durumdayımdır. bu, bende doğuştan bulunduğuna inandığım, insanları rahatlama yeteneğinin bir parçası gibidir. bana yeteri kadar saygı duymalarını sağlamak için halimden memnun görünürüm. bilgece alıntıları nereye sıkıştıracağımı bilirim. bu sayede zeki ve kültürlü olduğumu düşünürler. benle birlikteyken utanmamalarını sağlayacak kadar özen gösteririm görünüşüme, daha fazlası değil. bu denge onların rahat olmaları içindir. anlaşıldıklarına inanacakları kadar dinler, gevezelik yaptıklarını düşündürtmeyecek kadar konuşurum. düştükleri her utanılası durumdan, bir gömlek üstünü yaşamışımdır. yargılanmayacaklarını bilirler. kötü alışkanlıklarını normal görür, iyi yanlarını takdir ederim. bütün bunlar zahmetli gibi görünse de aslında tembelliktendir. çünkü isteğim, onlarla olan mesafemin; ne sorumluluk getirmesidir ne de samimiyetsizlik. ikisi de yorar beni. yorulunca hırçınlaşan bir yapım vardır benim. utanılası durumlar işte o zaman kesinlikle yaşanır. ama anlatılmaya değer şeyler değildir. her şey yolundayken kimse hatırlamaz beni. geldiğimin veya gittiğimin farkına varılmaz pek fazla. onların düzenine çomak sokmam. dahil de olmak istemem o düzene. bilirim ki onlarda bir gün yorulacaktır ve yorgun bir anlarında karşılarına çıkarım mutlaka. bazen başımı alamam, bazen özlemle beklerim bu anları. arada geçen zaman ise bir şekilde hazırlar beni onlara. zaman en çok, koşmak isteyip koşamadığımız, bağırmak isteyip bağıramadığımız kabuslara benzer. kadın olmamak mı? ona çoktan alıştık'"
tümünü göster