ilk kanı nerde görmüştüm. hafızamı yokladığımda tenekeden yapılmış arabanın kenarlarını tuttuğumda parmaklarımdan akıyordu. bu kanla ilgili ilk hatıramdır. kendi kanımda olsa sadece şabalak şabalak baka kaldığımı hatırlıyorum.
bu zamana kadar kan görmeye alıştım. miğde kanaması geçiren ağzından kanlı köpükler şaçanlkarı da gördüm, elma doraraken elma yerine elini kesenleri de, kendimdende çok aktı. bu bazen kavgadan dolayı oldu, bazen sakarlıktan bazense kan kardesi olmak için yaptım.
elbette bir piyano nameleri gibi uzakta kalan yıllarda edilen yeminlerin bir hükmü kalmıştı. hepsi zaman aşımından düştü. dosyaları arşive yollandı gitti.
kanın vişne suyu gibi bir rengi vardır. ilk vampir filmini seyredince ödümbokuma karışmıştı. geceler boyu vampir beni ziyaret edecek diye yatağımda tirtiriyordum. zamanla bu korkular geçti ebnay-ı beserin en halis vampirden daha beter olduğunu görünce geceleri ve gündüzleri vampirler bana komedi filmleri gelmeye başladı.
kan kelimesi o kadar çok çağrısım yapıyor ki.
1994-1995 sezonunda ueaf fenerbahce deplasmanda cannes takımına 4-0 yenilmişti. rövansi almak istiyorlardı. 5-0 yenseler turu gececeklerdi. gazeteleri bir manset süslüyordu;
kanını iceceğiz cannes.
sonuc mu ne oldu? fenerbahce bu kendi sahasinda 5-1 yenildi ondan sonra olanlar oldu.
oku emrinden kan pihtisiyla yaratildiğimiz hakikati bize bildiriyor.
kanamalı hastaya kan aranılıyor duyurulari sanki batan geminin sos vermesi gibi bir şey oldu.
sos belki muhataba ulasiyor belki de ulaşmıyor.
churchill zafere giden yolda kan, ter gözyasından baska birşey vaad edemiyor.
aslında çok yazılacak şeyler vardı hepsi kafamdan uctu gitti bir daha geleceğini zannetmiyorum.
zaten aklıma gelmesinin bir anlamı da yok artik.
kanamalarında kanatmanın da artık bir anlamı olmadığı gibi.
sanki yarım yamalak hatırlanan suratlar isimler gibi.
ne işe yarar?
bir spiral içindeki halka gibi yuvarlak
tekerlek içindeki tekerlek gibi
başlamayan ve bitmeyen
devamlı dönen bir makarada
görüntüler çözülürken
bulduğun halkalar gibi
aklındaki yeldeğirmenlerinde
bu zamana kadar kan görmeye alıştım. miğde kanaması geçiren ağzından kanlı köpükler şaçanlkarı da gördüm, elma doraraken elma yerine elini kesenleri de, kendimdende çok aktı. bu bazen kavgadan dolayı oldu, bazen sakarlıktan bazense kan kardesi olmak için yaptım.
elbette bir piyano nameleri gibi uzakta kalan yıllarda edilen yeminlerin bir hükmü kalmıştı. hepsi zaman aşımından düştü. dosyaları arşive yollandı gitti.
kanın vişne suyu gibi bir rengi vardır. ilk vampir filmini seyredince ödümbokuma karışmıştı. geceler boyu vampir beni ziyaret edecek diye yatağımda tirtiriyordum. zamanla bu korkular geçti ebnay-ı beserin en halis vampirden daha beter olduğunu görünce geceleri ve gündüzleri vampirler bana komedi filmleri gelmeye başladı.
kan kelimesi o kadar çok çağrısım yapıyor ki.
1994-1995 sezonunda ueaf fenerbahce deplasmanda cannes takımına 4-0 yenilmişti. rövansi almak istiyorlardı. 5-0 yenseler turu gececeklerdi. gazeteleri bir manset süslüyordu;
kanını iceceğiz cannes.
sonuc mu ne oldu? fenerbahce bu kendi sahasinda 5-1 yenildi ondan sonra olanlar oldu.
oku emrinden kan pihtisiyla yaratildiğimiz hakikati bize bildiriyor.
kanamalı hastaya kan aranılıyor duyurulari sanki batan geminin sos vermesi gibi bir şey oldu.
sos belki muhataba ulasiyor belki de ulaşmıyor.
churchill zafere giden yolda kan, ter gözyasından baska birşey vaad edemiyor.
aslında çok yazılacak şeyler vardı hepsi kafamdan uctu gitti bir daha geleceğini zannetmiyorum.
zaten aklıma gelmesinin bir anlamı da yok artik.
kanamalarında kanatmanın da artık bir anlamı olmadığı gibi.
sanki yarım yamalak hatırlanan suratlar isimler gibi.
ne işe yarar?
bir spiral içindeki halka gibi yuvarlak
tekerlek içindeki tekerlek gibi
başlamayan ve bitmeyen
devamlı dönen bir makarada
görüntüler çözülürken
bulduğun halkalar gibi
aklındaki yeldeğirmenlerinde