artık alıştığım ama hala hayatımda eksik bir şey olduğunu ve onu doldurmam gerektiğini bana hatırlatan hüzün aralıklarla üzerimde.belirli bir süre kayboluyor sonra tekrar ortaya çıkıyor. bir çember gibi, kendimi dışarı atamıyorum.bunun büyük ölçüde can sıkıntısından da olduğunu biliyorum.hayatım monoton sürüyor,ama bu hayattan değil benden kaynaklı.kendimdeki çokyönlülüğün farkındayım ve bu bana çok değerli tecrübeler yaşatabilir,ancak şu anda bunu yapacak imkanım yok,bu yüzden sabırlı olmalı,okumalı ve beklemeliyim.