benim böyle bir sorunum yok. sabit, zorunlu, meraklı ve hatta gerektiğinde yorum yapan bir adet sabit okuyucum var. onu elde edebilmek için uzun uğraşlar ve çok zaman geçmesi gerekti. tam tamına 17 yıl gibi bir zaman diliminin, uzun saatler süren gece sohbetlerinin, kültürel olarak yeterli seviyeye ulaşabilmesi için gerekli müzik, kitap ve bilgi donanımını yüklememin getirdiği maddi ve manevi külfetin ardından kavuşabildim ona. kızıma!
evet, kızım benim bir numaralı ve tek okuyucum. ani yazdığım yazılar dışında mutlaka ona okutur, fikrini alır, tartışır ve hatta bazen "anne yazma bunu, çok vasat olmuş" dediğinde boynumu büker yazmam. aradan bir süre geçince döner gelir yanıma ve şöyle der "sen bunu yazıya döktüysen, vardır bir nedeni. ben kim oluyorum ki sana karışıyorum. yazını okuduğumda bana hiç birşey hissettirmedi ama sırf bu nedenle aynı hislere sahip olan kişilerin bunları okumasına engel olmam sadece bencillik olur. lütfen yaz ve at denize"
çok olmadı aslında sanal ortamda yazı yazmaya başlayalı. öncesi ise çok bunaldığımda yazıp, karalayıp, kimisini sakladığım, kimisiniyse sinirimi geçirebilmek için küçük parçalara ayırdığım birkaç kağıt parçasından ibarettir yazılarım. yazmaya başladıktan sonra fark ettimki, yazarken rahatlıyorum. bunu birileri okur okumaz. hayatımda ilk defa bencillik yapıp kendim için birşeyler yapıyorum. yazıyorum. gün geliyor yazdığımı okuyan benden çok daha iyi yazan bir yazar(ki ben hala yazar değilim) yazdığım yazının içinden bir cümlenin onu çok etkilediğini söylüyor. söylediği cümlenin hangi başlıktaki yazıma ait olduğunu hatırlamadığımı fark edince utanıyorum kendimden. dönüp bakıyorum yazarken ağladığım bir yazı çıkıyor karşıma, yıllardır içimde biriktirdiğim ama hesaplaşmaya cesaretim olmadığı için hep ertelediğim. işte o zaman fark ediyorum ki cümleyi hatırlamamış olmam hesabımı kesip ruhumun özgür olduğunu gösteriyor. işte bu kez çok seviniyorum.
yıllardır içimde büyüttüğüm öyle derin yaralarım varmışki, ben bunları kimse okumasa da yazacağım. okuyucusuzluk işte burada beni özgür bırakıyor. herkese derdinizi dökemezsiniz değil mi?
evet, kızım benim bir numaralı ve tek okuyucum. ani yazdığım yazılar dışında mutlaka ona okutur, fikrini alır, tartışır ve hatta bazen "anne yazma bunu, çok vasat olmuş" dediğinde boynumu büker yazmam. aradan bir süre geçince döner gelir yanıma ve şöyle der "sen bunu yazıya döktüysen, vardır bir nedeni. ben kim oluyorum ki sana karışıyorum. yazını okuduğumda bana hiç birşey hissettirmedi ama sırf bu nedenle aynı hislere sahip olan kişilerin bunları okumasına engel olmam sadece bencillik olur. lütfen yaz ve at denize"
çok olmadı aslında sanal ortamda yazı yazmaya başlayalı. öncesi ise çok bunaldığımda yazıp, karalayıp, kimisini sakladığım, kimisiniyse sinirimi geçirebilmek için küçük parçalara ayırdığım birkaç kağıt parçasından ibarettir yazılarım. yazmaya başladıktan sonra fark ettimki, yazarken rahatlıyorum. bunu birileri okur okumaz. hayatımda ilk defa bencillik yapıp kendim için birşeyler yapıyorum. yazıyorum. gün geliyor yazdığımı okuyan benden çok daha iyi yazan bir yazar(ki ben hala yazar değilim) yazdığım yazının içinden bir cümlenin onu çok etkilediğini söylüyor. söylediği cümlenin hangi başlıktaki yazıma ait olduğunu hatırlamadığımı fark edince utanıyorum kendimden. dönüp bakıyorum yazarken ağladığım bir yazı çıkıyor karşıma, yıllardır içimde biriktirdiğim ama hesaplaşmaya cesaretim olmadığı için hep ertelediğim. işte o zaman fark ediyorum ki cümleyi hatırlamamış olmam hesabımı kesip ruhumun özgür olduğunu gösteriyor. işte bu kez çok seviniyorum.
yıllardır içimde büyüttüğüm öyle derin yaralarım varmışki, ben bunları kimse okumasa da yazacağım. okuyucusuzluk işte burada beni özgür bırakıyor. herkese derdinizi dökemezsiniz değil mi?