alakasız bir şekilde the pit and the pendulum'u getirir aklıma. zaten son zamanlar nereye baksam poe. iyisi kötüsü nesi var nesi yok yükledi bu şiir sırtına. susansın dedi, tehditsin korkutuyorsun. su gibi ağır su gibi titrek dedi soruların. çocukluğun tüm renklerini sürerken yüzüne, büyümek zorunda olmanın gölgesini de vuruverdi. bu dünya dedi, en kahpesinden, sana göre değil. gidelim buralardan, dayanamıyorum..
yeni kokulu deri koltuğunda kitabevinin, yazmaya kıyamadığım ikincisi bu şiirin. sanal güzel de, yaprağı hissetmenin hazzı başka. elimde zayıf bir cilt olsun, kırıştırmaktan korkayım, reset atmakla düzelmeyecek şeyler olsun. farklı kaydetmeyeyim biraz da. "daha sonra anımsat" yerine kitap ayracı. iyidir iyi.
çocuksun sen sesinin çağlayanına düştüm
bir çiçeğe tutundum düşerken, ordayım hala
sallanıp durmaktayım bir saatin sarkacı
nasıl gidip geliyor gidip geliyorsa öyle
zaman benim işte, nesneleşiyor tüm anlar
dursam ölürüm paramparça olur dünya
çocuksun sen sesinin çağlayanına düştüğüm
uçurum diyordun bir aşk uçurum özlemidir
bırakıyorum öyleyse kendimi sesinin boşluğuna
tutunabileceğim tüm umutları görmiyeyim için
gözlerimi bağlıyorum geceyi mendil yaparak
(gözlerim bir yerlerde daha bağlanmıştı, bunu
unutmuyorum unutmuyorum unutmuyorum hiç)
bir rüzgar esse ellerin fesleğen kokuyor
kırlangıçlar konuyor alnına akşamüstleri
bu yüzden bir kanat sesiyim yamaçlarda
üzgün bir erguvan ağacıyla konuşuyorum
ayrılığın zorlaştığı yerdeyim ve dalgınlığım
bir mülteci hüznüne dönüyor artık bu kentte
çocuksun sen alnına kırlangıçlar konan
bir bulutun peşine takılıp gittiğimiz yer
okyanus diyelim istersen ya da sen söyle
batık bir gemiyim orda, seni bekliyorum
upuzun bir sessizliğim fırtınalar patlarken
gövdem köle tacirlerinin barut yanıkları içinde
ve gittikçe acıtıyor yaralarımı tuzlu su
çocuksun sen, büyümek yakışmazdı hiç
gülüşünün kokusuyla yeşerdi bu elma ağacı
(soluğunun elma kokması bundandı belki)
bir elma kokusuna tutundum düşerken
sallanıp durmaktayım bir saatin sarkacı
nasıl gidip geliyor gidip geliyorsa öyle
çocuksun sen, çocuğumsun
...kimi zaman bir şiiri tamamlayamamak bile güzel, kitabı rafına koy, içinden okumaya devam et. bakma arkana..!
yeni kokulu deri koltuğunda kitabevinin, yazmaya kıyamadığım ikincisi bu şiirin. sanal güzel de, yaprağı hissetmenin hazzı başka. elimde zayıf bir cilt olsun, kırıştırmaktan korkayım, reset atmakla düzelmeyecek şeyler olsun. farklı kaydetmeyeyim biraz da. "daha sonra anımsat" yerine kitap ayracı. iyidir iyi.
çocuksun sen sesinin çağlayanına düştüm
bir çiçeğe tutundum düşerken, ordayım hala
sallanıp durmaktayım bir saatin sarkacı
nasıl gidip geliyor gidip geliyorsa öyle
zaman benim işte, nesneleşiyor tüm anlar
dursam ölürüm paramparça olur dünya
çocuksun sen sesinin çağlayanına düştüğüm
uçurum diyordun bir aşk uçurum özlemidir
bırakıyorum öyleyse kendimi sesinin boşluğuna
tutunabileceğim tüm umutları görmiyeyim için
gözlerimi bağlıyorum geceyi mendil yaparak
(gözlerim bir yerlerde daha bağlanmıştı, bunu
unutmuyorum unutmuyorum unutmuyorum hiç)
bir rüzgar esse ellerin fesleğen kokuyor
kırlangıçlar konuyor alnına akşamüstleri
bu yüzden bir kanat sesiyim yamaçlarda
üzgün bir erguvan ağacıyla konuşuyorum
ayrılığın zorlaştığı yerdeyim ve dalgınlığım
bir mülteci hüznüne dönüyor artık bu kentte
çocuksun sen alnına kırlangıçlar konan
bir bulutun peşine takılıp gittiğimiz yer
okyanus diyelim istersen ya da sen söyle
batık bir gemiyim orda, seni bekliyorum
upuzun bir sessizliğim fırtınalar patlarken
gövdem köle tacirlerinin barut yanıkları içinde
ve gittikçe acıtıyor yaralarımı tuzlu su
çocuksun sen, büyümek yakışmazdı hiç
gülüşünün kokusuyla yeşerdi bu elma ağacı
(soluğunun elma kokması bundandı belki)
bir elma kokusuna tutundum düşerken
sallanıp durmaktayım bir saatin sarkacı
nasıl gidip geliyor gidip geliyorsa öyle
çocuksun sen, çocuğumsun
...kimi zaman bir şiiri tamamlayamamak bile güzel, kitabı rafına koy, içinden okumaya devam et. bakma arkana..!