Laneth

eski anıları karıştırırken, bir saman kağıdın hüznünde, bir kaç eski satıra yakalanıyorum.

"sadece ve sadece ölmemek için gidiyorum.
hiçbir zaman benim olmayan ailem;
hiçbir şey için,
hiçbirinizi,
affetmiyorum!.."

yılların eskittiği o bıçaklara, o sırtlara, buruk bir gülümseyiş serperken, bir filmin unutulmaz sözlerini fısıldıyorum sonra;

"affettim tabi... affetmez mi insan?.."