merak etme her şey yoluna girecek. hadi dışarı çıkalım ve teknik olarak yaşamın akışına dahil olalım. biliyorum dikkatli olmam gerekecek. her an bir sokak başında yeni bir suça tanıklık edebilirim. hatta sucun kendisi olabilirim. bu günlerde suç olmayan o kadar az şey var ki. peki ama neden? bir sokak için dünyanın servetini harcamaktan söz ederler ama aptalları iyileştirmek için kimse bir şeyden söz etmez. tedaviye ihtiyacım var gibi, ama ödenek yok. görünürde özel hayatımla ilgilenmeye başlamışsın. bu durumda kendini mükemmel sanman gerekiyor. sanırım kendini ciddi bir bicimde mükemmel sanıyorsun ama bunu destekleyecek hiç bir şey yok ortada. ilginçtir.
sokağa yeni yılın ikinci haftasında çıkmıştık. ikinci haftanın üçüncü gününde. bütün bu insanlar kim? diye sormuştun. her şeye bir cevabım olduğu kanısına nerden vardığını bilmiyorum ama hep bu yükü yükledin bana. eskiden hoşuma giderdi bu durum. ama, işte. her cevap doğru cevap olmuyor. bütün bu insanlar kim? diye sordun tekrar ve ben sadece insanlar dedim. gülümsedin ve baktın. bir cevaptan tatmin olmadığın zamanlar yaptığın gibi. sen her defa sinsice gülümsediğinde, ben afalladım aptalca. hep böyle oldu. sen gülümsedin, ben yine "sadece insanlar, isimlerini ve telefon numaralarını almadım" dedim.
hadi bana bu insanlardan söz et demiştin. ben ise bir cümle ile özetlenebilen kısa tanımlar veriyordum sana. her bir kısa cümle ile oradaki insanları hayalimdeki gibi anlatmaya çalışıyordum. sen gülümsüyordun yine. her kısa cümle romantizmin sonu oluyordu, biliyordun. bana döndün ve "kestirme yollar bulma sevdandan vazgeçmedikçe, gerçeği alamazsın benden". hı hıımm. tabi.
sakar ama sevimli olduğumu söylemiştin, bu kez gülümsemen daha da belirgindi. gülümseyişinden nefret ediyordum. artık farkındaydım. sendeki gülümsemenin şeklinden değil ama taşıdığı anlamdan nefret ediyordum. büyük harflerle sürekli bana cuvalladin diyordu. beni bekleyen tek sonun senin bu piç gülümsemen olmasından çok korktum. dışarısı daha iyiydi bu yüzden.
hadi dışarı çıkalım. her şey yolunda. seni içerden dışarı çıkarmam gerekiyordu, yoksa beni öldürüyordun. sen çıkmalıydın. belki bu mükemmel bir plan değildi ama elimdeki en iyisiydi. sokakla örtecektim seni ve gülüşünü. kurtulacaktım senden ve o gülümseyişinden. elbette zor olacak. ilk terkedişim bu. biraz sahne korkusu yaşayacak bedenim. işlevini yitirecek ellerim ve bacaklarım ama başaracağım. cesur olmalıyım, bedenimde taşımalıyım bu cesareti ve orda kalması için mücadele etmeliyim. duralım, kenara çek.
sokağa yeni yılın ikinci haftasında çıkmıştık. ikinci haftanın üçüncü gününde. bütün bu insanlar kim? diye sormuştun. her şeye bir cevabım olduğu kanısına nerden vardığını bilmiyorum ama hep bu yükü yükledin bana. eskiden hoşuma giderdi bu durum. ama, işte. her cevap doğru cevap olmuyor. bütün bu insanlar kim? diye sordun tekrar ve ben sadece insanlar dedim. gülümsedin ve baktın. bir cevaptan tatmin olmadığın zamanlar yaptığın gibi. sen her defa sinsice gülümsediğinde, ben afalladım aptalca. hep böyle oldu. sen gülümsedin, ben yine "sadece insanlar, isimlerini ve telefon numaralarını almadım" dedim.
hadi bana bu insanlardan söz et demiştin. ben ise bir cümle ile özetlenebilen kısa tanımlar veriyordum sana. her bir kısa cümle ile oradaki insanları hayalimdeki gibi anlatmaya çalışıyordum. sen gülümsüyordun yine. her kısa cümle romantizmin sonu oluyordu, biliyordun. bana döndün ve "kestirme yollar bulma sevdandan vazgeçmedikçe, gerçeği alamazsın benden". hı hıımm. tabi.
sakar ama sevimli olduğumu söylemiştin, bu kez gülümsemen daha da belirgindi. gülümseyişinden nefret ediyordum. artık farkındaydım. sendeki gülümsemenin şeklinden değil ama taşıdığı anlamdan nefret ediyordum. büyük harflerle sürekli bana cuvalladin diyordu. beni bekleyen tek sonun senin bu piç gülümsemen olmasından çok korktum. dışarısı daha iyiydi bu yüzden.
hadi dışarı çıkalım. her şey yolunda. seni içerden dışarı çıkarmam gerekiyordu, yoksa beni öldürüyordun. sen çıkmalıydın. belki bu mükemmel bir plan değildi ama elimdeki en iyisiydi. sokakla örtecektim seni ve gülüşünü. kurtulacaktım senden ve o gülümseyişinden. elbette zor olacak. ilk terkedişim bu. biraz sahne korkusu yaşayacak bedenim. işlevini yitirecek ellerim ve bacaklarım ama başaracağım. cesur olmalıyım, bedenimde taşımalıyım bu cesareti ve orda kalması için mücadele etmeliyim. duralım, kenara çek.