alnını
dağ ateşiyle ısıtan
yüzünü
kanla yıkayan dostum
senin
uyurken dudağında gülümseyen bordo gül
benim kalbimi harmanlayan isyan olsun
şimdi dingin gövdende
uğultuyla büyüyen sessizlik
birgün benim elimde
patlamaya sabırsız mavzer olsun
başını omzuma yasla
göğsümde taşıyayım seni
gövdem gövdene can olsun
dtp'nin kapatılması ve alnım. kabulüm, demokratik bir karardır, senin -hatta kimi kimi benim- yüce avrupa demokrasimde de çözemez işkili.
civil war diyeyim, güzel şey, en azından sorsak bizim eski kafalı mayakovski'ye, afişini yapardı sana. kızıllar beyazın içinde saldırıyor siyaha... anayasa ne diyor bu işlere, bölünmez bütünlük, bense istiyorum mevcudiyetim armağan olmak yerine sözde milletinize, bir meçhulde yadigar olsun; ben zaten ne vakit düşünsem gazze'yi ve de vegas'ın arka sokaklarını -varlar eminim- sana yeminle, mevcudiyetimden pişman oluyorum. lakin anayasa, bana mavi kimliğimi sağlayan, kaybettiğimde hükümsüzlüğümü beyan etmeme yol açan, anayasa, büyük kitap, her bir dilde zayi sayılsak, buzul çağı geri gelse, dokunamazlar ona.
odak demişken, optik dersi almışlığımız vardır, odak ışığın düştüğü yer değil miydi? ve ateş düştüğü yerde kor hala, kürtsem, silah çekiliyorsa beynime, anlamıyorsam bölünmezliği, kardeşim kanlar içindeyse, ağrıdan kulaklarım duymuyorsa, kürdüm ulan! şahin değil güvercinden uzak, kürdüm ve duymazsın, hisset yeter ki uzaktan gelmiyor, uğultuyla büyüyen sessizlik... öldürürken bile mertliğin lüzumlud bana, sövmeler sövmeler, sahi kürtçe kınek var ne demek biliyor musun?
alnında bir zile atan çocuklar var, bizim çocuklar, belki değil, dağ bayır kenar köşe, istanbul diyarbakır... alnında bir iz var o çocukların ve inan akıllarına gelmez anayasa tck adını koymazsa onların.
cürümüm;
kardeşimsin ve benim anam ne vakit kapıya misafir gelse, tanımadan içeri alır, bir gerilla gibi taze kendiyle kaynayan ezogelin çorbası. hedik var onu sevmezsen, yaş pastaya yeğdir, kardeşliğin yüzüncü yıl kutlaması, çok kalma yine asker duyar...
şiir: arkadaş zekai özger
şarkı: elbette ahmet kaya.
dağ ateşiyle ısıtan
yüzünü
kanla yıkayan dostum
senin
uyurken dudağında gülümseyen bordo gül
benim kalbimi harmanlayan isyan olsun
şimdi dingin gövdende
uğultuyla büyüyen sessizlik
birgün benim elimde
patlamaya sabırsız mavzer olsun
başını omzuma yasla
göğsümde taşıyayım seni
gövdem gövdene can olsun
dtp'nin kapatılması ve alnım. kabulüm, demokratik bir karardır, senin -hatta kimi kimi benim- yüce avrupa demokrasimde de çözemez işkili.
civil war diyeyim, güzel şey, en azından sorsak bizim eski kafalı mayakovski'ye, afişini yapardı sana. kızıllar beyazın içinde saldırıyor siyaha... anayasa ne diyor bu işlere, bölünmez bütünlük, bense istiyorum mevcudiyetim armağan olmak yerine sözde milletinize, bir meçhulde yadigar olsun; ben zaten ne vakit düşünsem gazze'yi ve de vegas'ın arka sokaklarını -varlar eminim- sana yeminle, mevcudiyetimden pişman oluyorum. lakin anayasa, bana mavi kimliğimi sağlayan, kaybettiğimde hükümsüzlüğümü beyan etmeme yol açan, anayasa, büyük kitap, her bir dilde zayi sayılsak, buzul çağı geri gelse, dokunamazlar ona.
odak demişken, optik dersi almışlığımız vardır, odak ışığın düştüğü yer değil miydi? ve ateş düştüğü yerde kor hala, kürtsem, silah çekiliyorsa beynime, anlamıyorsam bölünmezliği, kardeşim kanlar içindeyse, ağrıdan kulaklarım duymuyorsa, kürdüm ulan! şahin değil güvercinden uzak, kürdüm ve duymazsın, hisset yeter ki uzaktan gelmiyor, uğultuyla büyüyen sessizlik... öldürürken bile mertliğin lüzumlud bana, sövmeler sövmeler, sahi kürtçe kınek var ne demek biliyor musun?
alnında bir zile atan çocuklar var, bizim çocuklar, belki değil, dağ bayır kenar köşe, istanbul diyarbakır... alnında bir iz var o çocukların ve inan akıllarına gelmez anayasa tck adını koymazsa onların.
cürümüm;
kardeşimsin ve benim anam ne vakit kapıya misafir gelse, tanımadan içeri alır, bir gerilla gibi taze kendiyle kaynayan ezogelin çorbası. hedik var onu sevmezsen, yaş pastaya yeğdir, kardeşliğin yüzüncü yıl kutlaması, çok kalma yine asker duyar...
şiir: arkadaş zekai özger
şarkı: elbette ahmet kaya.