acının reklamının en büyüğünü savaş fotoğraflarında gördüm. ankara metrosunda '' insan haklarının ihlali'' sergisi kurmuşlar. fotoğraflardan oluşan, - çoğu internet üzerinden büyültülerek çerçevelenmiş(!)- insanların işine giderken önünden geçip bakabileceği açık bir sergiydi. bende baktım, bir sıra boyunca fotoğrafların önünden yürüdüm, sonra karşıdaki sıradan en başa. hepimiz bir fotoğrafa bakıyor, onu görüyor, '' ha tamam gördük, diğeri ne kadar ibret verici acaba, kolu bacağı olmayan çocukların fotoğrafları var mıdır? ne kadar vicdanımı rahatlatacak sıradaki fotoğraf? diğerine geçeyim, bu yeterli olmadı.'' diyorduk. biz, insanlar. acımayı belirten ahlar vahlar arasında bakarken, kendimden ve yanımda, sağımda, solumda durup ahları ve vahlarıyla kulağımı tırmalayan insanlardan nefret ettim. asla anlayamayacağımız, içinde bulunmadığımız, acısını paylaşmadığımız insanların yüzlerine, kanlarına, etlerine bakıp'' ben onlar için üzülüyorum, yan gelip yatmıyorum'' larla vicdamınıza hesap vermekten kaçacak kadar benciliz. bu resimlerin böyle reklamının yapılması neden? evet, insanların yaptığı işkenceler gösterilmeli belki, ama büyültüp, çerçeveletip oralara koyunca değişen ne oldu? birkaç ah vah sonra herkes yoluna. insanların acılarının reklamını yapmaktan, onların acılarını seyretmekten bu kadar memnun nasıl olabiliyoruz?
ben hiç savaş görmedim. kafama silah dayanmadı, annem, babam ölürken tecavüz edilmedim. çoğumuzda görmedik zaten. bir savaşın içinde bulunmadık, kıtlık yaşamadık, hiçbirinden haberimizde olamaz. kendini savaşın ortasında bulamayınca anlayamazsın o insanların hallerini. sadece tahmin yürütüp, oturduğumuz yerden atıp tutuyoruz. ve onları da düşündüğümüzü, ne kadar iyi kalpli olduğumuzu göstermek için resimlerine bakıyoruz(?)başka bir şey söylememe gerek var mı?
yüzü yanmış çocuklar gördüm. ya o benim kardeşim olsaydı? aynı soğukkanlılıkla bakabilir miydim? bakamazdım bile. bu reklamlar midemi bulandırıyor.
ne katliamlar oldu, neler parçalandı. örneğin; hitlerin yahudi katliamı. medya bunları sundu. üstüste yığılmış çıplak insanları görüp '' şerefsizler '' dedik. peki sonuç ne? sadece reklam. işte biz bu kadar acınasıyız.
ben hiç savaş görmedim. kafama silah dayanmadı, annem, babam ölürken tecavüz edilmedim. çoğumuzda görmedik zaten. bir savaşın içinde bulunmadık, kıtlık yaşamadık, hiçbirinden haberimizde olamaz. kendini savaşın ortasında bulamayınca anlayamazsın o insanların hallerini. sadece tahmin yürütüp, oturduğumuz yerden atıp tutuyoruz. ve onları da düşündüğümüzü, ne kadar iyi kalpli olduğumuzu göstermek için resimlerine bakıyoruz(?)başka bir şey söylememe gerek var mı?
yüzü yanmış çocuklar gördüm. ya o benim kardeşim olsaydı? aynı soğukkanlılıkla bakabilir miydim? bakamazdım bile. bu reklamlar midemi bulandırıyor.
ne katliamlar oldu, neler parçalandı. örneğin; hitlerin yahudi katliamı. medya bunları sundu. üstüste yığılmış çıplak insanları görüp '' şerefsizler '' dedik. peki sonuç ne? sadece reklam. işte biz bu kadar acınasıyız.