metroda, otobüste, sokakta bir anlık bir paylaşım kurulan o insanları bir daha hiç görememe olasılığı bazen o kadar hüzün verici oluyorki ben bile şaşıyorum. yolculuk bittiğinde herkes yoluna dağılıyor. beni hiç tanımadan, bende onları hiç tanımadan ölüp gideceğim belki de. her insan bir soluk. düşünüyorum kaç tane soluk yanımdan geçip gitti , ya ben kaç kişinin soluğuyum yanından geçip giden? tanımaktan tat alınacak kaç insan tanınmadan bir ömür geçiriyor? her şey rastlantıya mı bağlı? bir ipliğe bağlı soluklar sırada bekleyenler, tanınanlar, hiç tanınmayacak olanlar. bazen üzülüyorum metrodan inen birine. bu kadar soğukluğa. insanlar birbirlerinin düşmanıymış gibi bakıyorlar. inene '' inme nolur'' diye yalvarasım dahi geliyor.hayatlar yürüyüp gidiyorlar.