sanırım ben bunu gerçekleştirmekte çok zorlandım. yoluma devam edebilmek zordu ya da çocuk oyuncağıydı bana öyle geldi. ister istemez geride bırakıyoruz. bir şehri, bir insanı, en ufak önemsiz yüzlerce şeyi bırakıyoruz. ama kendimizi sıyırabiliyor muyuz? tamamen bırakabiliyor muyuz? durup dururken bir yerden, bir sözden karşımıza dikilmiyorlar mı?bırakılmak istenenler bile ipleri kopartılıp bırakılamıyor. yola bir şekilde devam ediyoruz. nefes aldığımız sürece her şeye katlanabiliyoruz. ama tam anlamıyla olmayacak gibi. insan arkasına bakmadan devam edemiyor gibi. ve arkasına baktığı her dönüşte bir adım geri gidiyor. aslında tamamen hafıza suçlu. her şeyi hatırlıyor. unuttuk dediklerimizi dahi bir yerden çıkarıveriyor. o bir yerden çıkarılmış şeyler de insana fazla acı veriyor. böyle nasıl devam edilir yola? arkandan bağlanmışken ne kadar çevik ileriye yürüyebilirsin? hadi yürüdük diyelim, nereye gittiğimizi arkada kalanlara bakarak nasıl bileceğiz? yola devam ediyoruz ama, nereye gidiyoruz jose?*