bu önermenin hemen akabinde gelebilecek son derece 'insani' başka bir önerme: 'tanrı beni düşünmek zorunda.'
davranışlarımıza, isteklerimize, isyanlarımıza şöyle bir göz atarsak kendimizi görkemli bir sarayda kısa donuyla salınan küçük bir veliaht olarak gördüğümüzü anlarız. öyle bir veliaht ki sadece doğmuş olması o görkeme ortak ve hatta sahip olmasına yetiyor.
şöyle bir soru hatırlıyor musunuz:
-farklı bir zaman sisteminde ve mekanda hayat denilen ortalama 60-80 yıllık bir süreç geçirmek ister misin?
ya da dünyaya gelmek ve bu hayatı yaşamak için bir çaba ve emek sarf eden var mı?
yazık ki hiçbirimiz bir tercih ve çabayla bu dünyaya gelmedi. yaşamış , yaşayan ve yaşayacak milyarlarca insan o çok güvendikleri hafızalarında 'dünya öncesi'ni barındırmıyor. sahip olmadıkları bu bilgi kimine dünya sonrasını inkar ettirirken, kimisi bu bilgisizliğini 'her şeyi bilenin' varlığına delil sayıyor.
ama sonuçta hepimiz yaşıyoruz.
hiç kabul etmezsek de kibirle ve ukalalıkla salınıyoruz ortada. sanki buraya gelirken türlü çilelere katlanmış, buranın oluşmasına katkı sağlamış gibi. kimse bunu kabul etmez. fakat basit düşünürsek; sadece hava muhalefeti karşısındaki tutumlarımız bile dünyadaki ukalalığımıza örnektir. bize sunulmuş olan ve irademize bağlı olmayan olayları durmadan tenkit ediyoruz. niye hava çok soğuk/sıcak, niye yağmur yağıyor/yağmıyor?...vs. tenkit etmekten öte mevcut nizamı nasıl bozduğumuz konusuna ise hiç girmeyelim.
yaratıcı tarafından verilen yetileri yetkiye çevirmek gibi kötü alışkanlıklarımız var. hakikati arama rolüne soyunurken, kainatın yaratılışına ortak olanlar; varlığını beğenmeyen, nefret edenler; kendini bedeni ve nefesinin yegane sahibi olarak görenler; istekleri gerçekleşmeyince intikama kalkışan; intikamı ise yegane tasarruf sahibinden almaya çalışan; tanrıyı öldüren ve yok ettiğini sanan; yetkisi sınırsız insanlar...
tanrıyla, yetkilerini bizimle paylaşmıyor, iradesini kullanırken bize sormuyor diye kavga etmekten vazgeçsek, bunu başarabilsek geçici olan hayatımızdan komik duruma düşmeden geçip gideceğiz işte. sonrası...?
davranışlarımıza, isteklerimize, isyanlarımıza şöyle bir göz atarsak kendimizi görkemli bir sarayda kısa donuyla salınan küçük bir veliaht olarak gördüğümüzü anlarız. öyle bir veliaht ki sadece doğmuş olması o görkeme ortak ve hatta sahip olmasına yetiyor.
şöyle bir soru hatırlıyor musunuz:
-farklı bir zaman sisteminde ve mekanda hayat denilen ortalama 60-80 yıllık bir süreç geçirmek ister misin?
ya da dünyaya gelmek ve bu hayatı yaşamak için bir çaba ve emek sarf eden var mı?
yazık ki hiçbirimiz bir tercih ve çabayla bu dünyaya gelmedi. yaşamış , yaşayan ve yaşayacak milyarlarca insan o çok güvendikleri hafızalarında 'dünya öncesi'ni barındırmıyor. sahip olmadıkları bu bilgi kimine dünya sonrasını inkar ettirirken, kimisi bu bilgisizliğini 'her şeyi bilenin' varlığına delil sayıyor.
ama sonuçta hepimiz yaşıyoruz.
hiç kabul etmezsek de kibirle ve ukalalıkla salınıyoruz ortada. sanki buraya gelirken türlü çilelere katlanmış, buranın oluşmasına katkı sağlamış gibi. kimse bunu kabul etmez. fakat basit düşünürsek; sadece hava muhalefeti karşısındaki tutumlarımız bile dünyadaki ukalalığımıza örnektir. bize sunulmuş olan ve irademize bağlı olmayan olayları durmadan tenkit ediyoruz. niye hava çok soğuk/sıcak, niye yağmur yağıyor/yağmıyor?...vs. tenkit etmekten öte mevcut nizamı nasıl bozduğumuz konusuna ise hiç girmeyelim.
yaratıcı tarafından verilen yetileri yetkiye çevirmek gibi kötü alışkanlıklarımız var. hakikati arama rolüne soyunurken, kainatın yaratılışına ortak olanlar; varlığını beğenmeyen, nefret edenler; kendini bedeni ve nefesinin yegane sahibi olarak görenler; istekleri gerçekleşmeyince intikama kalkışan; intikamı ise yegane tasarruf sahibinden almaya çalışan; tanrıyı öldüren ve yok ettiğini sanan; yetkisi sınırsız insanlar...
tanrıyla, yetkilerini bizimle paylaşmıyor, iradesini kullanırken bize sormuyor diye kavga etmekten vazgeçsek, bunu başarabilsek geçici olan hayatımızdan komik duruma düşmeden geçip gideceğiz işte. sonrası...?