5 gün oldu çalışmıyorum, o beş gündür hallice miyim? hayır, daha bir boka sarıyorum, temmuzdan. size temmuzu nasıl anlatayım ayrı dert, niye anlattığımı kendime açıklamam apayrı dert. dolayısıyla size temmuzu anlatmayayım, sizin de doğal olarak umurunuzda olmasın.
hep kendi kaçışlarım için geçerli bahaneler bulabildim bu yaşa kadar. ama kimsenin sandığı kadar kolay bahaneler değil bunlar. yani istemiyorum etmiyorumlu değil de hakikaten başka işim var diyebilmek için üretilmiş işler gibi bahaneler. niye, çünkü bir işten kaçıldığında suçluluk duygusu oluşmalı bizim kültürümüzde, türk-türkiye falan demedim, müslüman hiç demedim, bizim türde aileler ağzıma değmedi dikkatini çekerse, ama bendeki anneden bazılarınızda da var onlar anlayacak ortak kümemizi, kalanınız polemiğe çelme takmayınız. işte madem bir iş var, yapılacak, yapılmasa gece rüyana şeytanlar girer değil de anneye hesap verirsin, önbilgi bu. o yüzden mesela gece yüzünü şeytanlar yalamış bende tutmaz, nasıl olsa yüz yıkanmış gibi yapıp sıyrılabiliyorum mamadan!:mama, slavca mama laf edenin mamasına da benden gelir diyeyim:!.
fakat! sıyrılınamayan işler var. diyelim askerlik, hemen cezaevine girerim. farkı ne birini onlar dayatıyor, birini ben seçiyorum. konuyla ilgili akademi desen bence beter ama en azından kendim seçiyorum. diyelim diyelim bir yere gitme, en ağır ve nefret edilen ev işlerini ödev ediniyorum. diyelim bir kızı sevme, direk terkettiriyorum kendimi (konu buraya gelmeyecek yavrular, sevinmeyin). diyelim bulaşık yıkama, bir şekilde elimi bardakla kanatmışlığım var birkaç kez. diyelim ders çalışma, bulaşıkların kaldığı geliyor aklıma. uzar bunlar.
esasen püriten ahlakının nasıl olduysa içimizde yer edişi bu. madem bir işten kaçıyorsun, gerekçen daha ağır bir iş olmalı ya da madem şehvete düştün kırbaçla kendini. ilki bizim saygımızı kazanmış diggers, stagers gibi ilk püriten gruplardan gelen, ikincisi evanjelitler de dahil olmak üzere yeni dünya sonrası püritenliğe ekleme yapanların aklımızı şaşırttıkları. ilkine saygı, ikincisine hiç değilse çöp bidonu tek ayak.
şimdi ben hep çalışıyordum ya, ağır sanayi işi, riskli iş, pis iş, yorucu iş, vakit alan iş, iş işte... ben bunları neyden kaçmak için bahane ediyordum ki? ben şimdi de çalışmıyorum ya bu sıcaklarda içime dert oldu, kimi aramaktan korkuyorum, kime aranmaktan korktuğum kadar? annem, o içerde evlendirme programı izliyor, yaşlılığın mastürbasyonu bu herhalde deyip ilişmiyorum.
hep kendi kaçışlarım için geçerli bahaneler bulabildim bu yaşa kadar. ama kimsenin sandığı kadar kolay bahaneler değil bunlar. yani istemiyorum etmiyorumlu değil de hakikaten başka işim var diyebilmek için üretilmiş işler gibi bahaneler. niye, çünkü bir işten kaçıldığında suçluluk duygusu oluşmalı bizim kültürümüzde, türk-türkiye falan demedim, müslüman hiç demedim, bizim türde aileler ağzıma değmedi dikkatini çekerse, ama bendeki anneden bazılarınızda da var onlar anlayacak ortak kümemizi, kalanınız polemiğe çelme takmayınız. işte madem bir iş var, yapılacak, yapılmasa gece rüyana şeytanlar girer değil de anneye hesap verirsin, önbilgi bu. o yüzden mesela gece yüzünü şeytanlar yalamış bende tutmaz, nasıl olsa yüz yıkanmış gibi yapıp sıyrılabiliyorum mamadan!:mama, slavca mama laf edenin mamasına da benden gelir diyeyim:!.
fakat! sıyrılınamayan işler var. diyelim askerlik, hemen cezaevine girerim. farkı ne birini onlar dayatıyor, birini ben seçiyorum. konuyla ilgili akademi desen bence beter ama en azından kendim seçiyorum. diyelim diyelim bir yere gitme, en ağır ve nefret edilen ev işlerini ödev ediniyorum. diyelim bir kızı sevme, direk terkettiriyorum kendimi (konu buraya gelmeyecek yavrular, sevinmeyin). diyelim bulaşık yıkama, bir şekilde elimi bardakla kanatmışlığım var birkaç kez. diyelim ders çalışma, bulaşıkların kaldığı geliyor aklıma. uzar bunlar.
esasen püriten ahlakının nasıl olduysa içimizde yer edişi bu. madem bir işten kaçıyorsun, gerekçen daha ağır bir iş olmalı ya da madem şehvete düştün kırbaçla kendini. ilki bizim saygımızı kazanmış diggers, stagers gibi ilk püriten gruplardan gelen, ikincisi evanjelitler de dahil olmak üzere yeni dünya sonrası püritenliğe ekleme yapanların aklımızı şaşırttıkları. ilkine saygı, ikincisine hiç değilse çöp bidonu tek ayak.
şimdi ben hep çalışıyordum ya, ağır sanayi işi, riskli iş, pis iş, yorucu iş, vakit alan iş, iş işte... ben bunları neyden kaçmak için bahane ediyordum ki? ben şimdi de çalışmıyorum ya bu sıcaklarda içime dert oldu, kimi aramaktan korkuyorum, kime aranmaktan korktuğum kadar? annem, o içerde evlendirme programı izliyor, yaşlılığın mastürbasyonu bu herhalde deyip ilişmiyorum.