Laneth

amelie adıyla gösterime giren fransız yapımı jean pierre jeunet filmi. başrolde audrey tautou*(*amelie poulain) ve mathieu kassovitz*(*nino quincampoix) var. müzikler yann tiersen'den.

çift değirmen'de garsonluk yapan ve çocukken, aylık sağlık kontrollerinde doktor babasının onu eline almasıyla kalbi küt küt atan, dünyadaki en muzip, en yaramaz, en tedirgin gülümsemenin sahibi amelie poulain'in hayatının anlatıldığı ve her karesinde gerçek duyguların barındığı keyifli bir film. filmi beğenmediğini söyleyenler kesinlikle bir şeyleri kaçırmış demektir: "parmak gökyüzünü gösterdiğinde sadece aptallar parmağa bakar."

--spoiler--
- hiç böyle mektuplar aldınız mı?
+ hayır, ben kimsenin gelinciği değilim.
--spoiler--

--spoiler--
sandalda öğle yemeği:

- öyleyse şu elini kaldıran adam mı yoksa?
+ evet.
- ah, aşık olduğu o mu?
+ evet.
- sanırım onun için gerçek riskler alma zamanı geldi?
+ o da böyle düşünüyor, şimdiden bir strateji belirleyerek.
- ah, o da böyle strateji sever. yine de biraz korkak. işte bu yüzden gözlerini yaparken zorlanıyorum.
...
senin kemiklerin benim gibi camdan değil. hayatın kapısını çalabilirsin. ve eğer bu fırsatın kaçmasına izin verirsen bu durumda zamanla kuruyan ve kırılganlaşan senin kalbin olur. benim kemiklerimde olduğu gibi. o halde... hadi tanrıaşkına!

--spoiler--

amelie'nin aşık olduğu çocuğu en sonunda, gözünden, dudağının kenarından ve boynundan yavaşça öptükten sonra, eliyle kendi yüzünde aynı noktaları göstererek öptürmesi. bu kadar şefkat dolu, ve bu kadar heyecanlı. acaba bu da mı artık sadece, "film hilesi onlar" dediklerimizden olmaya başladı, diye düşünüyor insan.