farkına vardım ki bir yaz daha bitti. bir afrikalı olsaydım şu anda 150 yaşında olacaktım. çünkü afrikalılar yaşlarını mevsimlere göre sayarlar. yıllara göre değil. afrikalının yaşamı basittir. ava çık totemine tapın sen sağ bir selamet.
dilleri swahilice basittir. çünkü bu dil arap köle tüccarlarının kabileler arasında dolaşmasıyla oluşmuştur.
bir afrikalı olsaydım yaşım yüzelli idi. yaz ve kışlardan oluşan sadece bir ömür sürerdim. ama ne yazık ki afrikada yaşamıyorum yılları tek olarak sayıp dört mevsimi yaşıyorum.
uzak bir geçmiş hep yazın sonunda aşık olurdum. ilk baharın çiğliğindense yazın yılışıklığındansa sonbaharın olgunluğu ile aşık olurdum.
dökülen yapraklar grileşen gök yüzü son demini yaşayan bir haşmetle severdim. bazen karşılığında sevilirdim. bir zaman sonra ne sevme yetim kaldı ne de sevilme. ilk önce bunu anlayamadım ve işin içine rekabet varsa ben vardım yoksa yoktum.
sadece rekabeti sevdiğimi anlayınca rekabetten kaçınmaya başladım ve sevmemeye başladım. kalbi mühürlü bir insan olarak var oldum.
bu da bir çok şeyi ölmünü yanında getirdi. sadece işime gidip gelip arada bir kaç kadeh parlatmaya başladım. kalabalıklara göre değildim yavaş yavaş insanlara sırtımı döndüm ve uzaklaştım.
gülüşlerim benim değildi konuşmalarım benim değildi merhalarım benim değildi sadece elvedalarım benimdi. bir kenara atılmış yılkı atı daha doğrusu kendini yılkıya çıkarmış bir at gibi dolandım durdum.
her kelimenin yalan olduğunu , her yüreğin vefasız olduğu bir o alemde can suskun ve karasız olmasında ne yapsın? şeytan çok git dedi dedi ama uymadım ona, iyi mi yaptım kötü mü yaptım bilmiyorum.
gazatelerim, hala bu yaşımda içtiğim uç uca eklenmiş sigaralarım ve kahvelerimle yaşayıp gidiyorum.
bazen şimendüfer ile banliyödeki evimden şehre inip eski mevzilerimi dolaşmayı deniyorum ama genel de sonuna getiremeyip ilk baştan pes edip bir parkta oturmayı tercih ediyorum .
sonbaharda aşık olurdum ve güzel günlerdi. bir şaşkınlıktı. ama alıştım ve artık şaşkın değilim. artık çengel bulmaca çözmeyi daha çok önemsiyorum.
gün yavaş yavaş erirken renkler ölüyordu....
dilleri swahilice basittir. çünkü bu dil arap köle tüccarlarının kabileler arasında dolaşmasıyla oluşmuştur.
bir afrikalı olsaydım yaşım yüzelli idi. yaz ve kışlardan oluşan sadece bir ömür sürerdim. ama ne yazık ki afrikada yaşamıyorum yılları tek olarak sayıp dört mevsimi yaşıyorum.
uzak bir geçmiş hep yazın sonunda aşık olurdum. ilk baharın çiğliğindense yazın yılışıklığındansa sonbaharın olgunluğu ile aşık olurdum.
dökülen yapraklar grileşen gök yüzü son demini yaşayan bir haşmetle severdim. bazen karşılığında sevilirdim. bir zaman sonra ne sevme yetim kaldı ne de sevilme. ilk önce bunu anlayamadım ve işin içine rekabet varsa ben vardım yoksa yoktum.
sadece rekabeti sevdiğimi anlayınca rekabetten kaçınmaya başladım ve sevmemeye başladım. kalbi mühürlü bir insan olarak var oldum.
bu da bir çok şeyi ölmünü yanında getirdi. sadece işime gidip gelip arada bir kaç kadeh parlatmaya başladım. kalabalıklara göre değildim yavaş yavaş insanlara sırtımı döndüm ve uzaklaştım.
gülüşlerim benim değildi konuşmalarım benim değildi merhalarım benim değildi sadece elvedalarım benimdi. bir kenara atılmış yılkı atı daha doğrusu kendini yılkıya çıkarmış bir at gibi dolandım durdum.
her kelimenin yalan olduğunu , her yüreğin vefasız olduğu bir o alemde can suskun ve karasız olmasında ne yapsın? şeytan çok git dedi dedi ama uymadım ona, iyi mi yaptım kötü mü yaptım bilmiyorum.
gazatelerim, hala bu yaşımda içtiğim uç uca eklenmiş sigaralarım ve kahvelerimle yaşayıp gidiyorum.
bazen şimendüfer ile banliyödeki evimden şehre inip eski mevzilerimi dolaşmayı deniyorum ama genel de sonuna getiremeyip ilk baştan pes edip bir parkta oturmayı tercih ediyorum .
sonbaharda aşık olurdum ve güzel günlerdi. bir şaşkınlıktı. ama alıştım ve artık şaşkın değilim. artık çengel bulmaca çözmeyi daha çok önemsiyorum.
gün yavaş yavaş erirken renkler ölüyordu....