sandım ki yokum ben.. umdum ki gözlerimi açtığımda dünyam durmuş, her şey rüyaymış..ve zannettim ki zaman en iyi ilaç!
hayatın yoğun tempolu akışına kaptırıp kendini unutuyorum sanıyorsun herşeyi..ya hatırlatıyorlar sana, ya da hatırlatıyor hatıralar sana.. bi gün ummadığın yerde ummadığın insanların yanında hiç ummadığın unuttuğunu sandığın içinde derin yara açmış acılar, tüm çıplaklığıyla dikiliyor karşına...sarıyor tüm bedeni..aynı sahneler..aynı replikler..aynı hayal kırıklıkları..aynı hüzünler...
kaçıyorsun en uzaklara...bazen bi odanın içinde en kuytu köşene çekiliyorsun...kimi zaman uykuya veriyorsun kendini...kimi zaman uykusuzluk veriyor sana kendini...
dar sokakların melankolik ıslığı... adaletsiz dünyanın gerçeği yansıtan karanlık ışığı..koridorların sonunda, umudun en başında, yaşamın her anında...hatırlatmayı, unutturmamayı hedef bilen hayat haykırıyor..."unutulmuyor"...
gülen gözler... söven sözler... kilometrelerce kat ettiğin mesafelerin ardında bıraktığını sandığın düşler... bir gün üşüşecekler!...
zaman geçiyor hayat bitiyor yaşananlar unutulmuyor... unutulacak olsaydı bir gün yaşanmazdı.. yaşanmasaydı öğrenilmezdi hayatın iç yüzü..
kumdan kaleler, plastik hayaller, geçici hevesler... beş para etmeyen bu dünyanın varlığı, yokluğunda: "unutulur"....
hayatın yoğun tempolu akışına kaptırıp kendini unutuyorum sanıyorsun herşeyi..ya hatırlatıyorlar sana, ya da hatırlatıyor hatıralar sana.. bi gün ummadığın yerde ummadığın insanların yanında hiç ummadığın unuttuğunu sandığın içinde derin yara açmış acılar, tüm çıplaklığıyla dikiliyor karşına...sarıyor tüm bedeni..aynı sahneler..aynı replikler..aynı hayal kırıklıkları..aynı hüzünler...
kaçıyorsun en uzaklara...bazen bi odanın içinde en kuytu köşene çekiliyorsun...kimi zaman uykuya veriyorsun kendini...kimi zaman uykusuzluk veriyor sana kendini...
dar sokakların melankolik ıslığı... adaletsiz dünyanın gerçeği yansıtan karanlık ışığı..koridorların sonunda, umudun en başında, yaşamın her anında...hatırlatmayı, unutturmamayı hedef bilen hayat haykırıyor..."unutulmuyor"...
gülen gözler... söven sözler... kilometrelerce kat ettiğin mesafelerin ardında bıraktığını sandığın düşler... bir gün üşüşecekler!...
zaman geçiyor hayat bitiyor yaşananlar unutulmuyor... unutulacak olsaydı bir gün yaşanmazdı.. yaşanmasaydı öğrenilmezdi hayatın iç yüzü..
kumdan kaleler, plastik hayaller, geçici hevesler... beş para etmeyen bu dünyanın varlığı, yokluğunda: "unutulur"....