canım birazcık izansız, hesapsız, sonu belirsiz şeyler yazmak istiyor. uyuyamıyorum çünkü. neden? çünkü derdim var. ama kimin yok ki değil mi? afedersiniz ama basınız gidiniz, dert diye şeyini yara zanneden kediler misali dolanmayınız ortalıkta. dinlemekten sıkıldım. susmaktan sıkıldım. konuşmak da zulüm gibi geliyor ama, çünkü eninde sonunda birilerine açıklama yapmak zorundasın! üzerime elbise dikilsin istemiyorum, bir asma yaprağı neyime yetmiyor? kafamın içi, dışıyla birlikte olan toplamından daha büyük. nasıl oluyor demeyin, valla ben de bilmiyorum. aslında ben hiçbir şey bilmiyorum. zaten karışık olan kafam iyice karışsın diye kitap filan okuyorum arada bir. bazen coğrafya 10, bazen şopenaur. inanın hepsi aynı kapıya çıkıyor. kapının arkasında ne mi var? pek yakında...