"bir işkence yöntemi vardır. insanın kafasına kova geçirilir ve su damlatılır kovanın üstüne. adamın kulaklarında o ses yankılanır sürekli ve kafayı yer insan. o iki damlanın düşme anındaki farkı yakalamak insanı delirmekten kurtarır. şiir oradadır işte. o anı yakalamaktır." k. iskender
uzun yollardan sonra yürüyecek bir o kadar daha yolum olduğunu fark ettiğimde başladım yazmaya. geriye dönüp baktığımda o günlere ait bir şeyler bulabileyim diye. bir nevi ekmek kırıntısı ama kargalar yemiyor mısraları. oysa daha küçüktüm ama epey uzaklardan dönmüştüm bir gece çıktığım yoldan sabaha karşı. ve o sabah yazmamak suçundan gözaltına alındım kelimeler tarafından. uzun bir gözaltı sürecinden sonra çıktığım ilk mahkemede tutuklandım ve satır aralarına hapsedildim. sonrası malum iyi halden yararlandım ve şartlı tahliyeyle serbest bırakıldım. şartın ne olduğu aşikar.
göz altına alındığımda yaz! dedi birileri... cebrail(as) geldi aklıma. ilk emir çoktan unutulmuş, yazılanlar okunmuyorken ve hepsi insanların gözünde birer saçmalıktan ibaretken, ben kim oluyordum da bana yaz deniliyordu. reddettim, yapamam dedim. "korkma" dedi arkalardan bir ses, "o hep seninle, ne yazarsan yaz, kimse okumasa bile onun okuduğunu bil yeter". ve hayalimde cebrail(as) 'ın sesi yankılandı mağara duvarlarında oku!...
yazdıklarımın hepsi sahte
bir an evvel bitsin bu işkence diye
olurda okursan yazdıklarımı
yazdıklarımdan değil de
yazamadıklarımdan tanımalısın sen beni
çünkü kelimeler yetmez anlatmaya.
anla işte!
öyle bir yerin var içimde.
yalvarırım kurtar beni
azad et.
yoksa bitecek
ömrüm kalemimden önce.
o günlerden beri, hala çınlar kulaklarımda o ses. şıp şıp şıp... ve hala gözümün önünde iki sesin arasında hayal ettiğim suret. ama emin değilim o anı yakalayabildiğimden ve delirip delirmediğimden. belki de bu yüzden yazdıklarımı değil de yazmadıklarımı daha çok sahiplenmem. tıpkı kendimi yaşadıklarıma değil de yaşayamadıklarıma daha yakın hissetmem gibi. yaşanmamışlıklar; bir garip kısır döngü mutlu sonla biten(hayal) ve her seferinde başa dönen(gerçek).
uzun yollardan sonra yürüyecek bir o kadar daha yolum olduğunu fark ettiğimde başladım yazmaya. geriye dönüp baktığımda o günlere ait bir şeyler bulabileyim diye. bir nevi ekmek kırıntısı ama kargalar yemiyor mısraları. oysa daha küçüktüm ama epey uzaklardan dönmüştüm bir gece çıktığım yoldan sabaha karşı. ve o sabah yazmamak suçundan gözaltına alındım kelimeler tarafından. uzun bir gözaltı sürecinden sonra çıktığım ilk mahkemede tutuklandım ve satır aralarına hapsedildim. sonrası malum iyi halden yararlandım ve şartlı tahliyeyle serbest bırakıldım. şartın ne olduğu aşikar.
göz altına alındığımda yaz! dedi birileri... cebrail(as) geldi aklıma. ilk emir çoktan unutulmuş, yazılanlar okunmuyorken ve hepsi insanların gözünde birer saçmalıktan ibaretken, ben kim oluyordum da bana yaz deniliyordu. reddettim, yapamam dedim. "korkma" dedi arkalardan bir ses, "o hep seninle, ne yazarsan yaz, kimse okumasa bile onun okuduğunu bil yeter". ve hayalimde cebrail(as) 'ın sesi yankılandı mağara duvarlarında oku!...
yazdıklarımın hepsi sahte
bir an evvel bitsin bu işkence diye
olurda okursan yazdıklarımı
yazdıklarımdan değil de
yazamadıklarımdan tanımalısın sen beni
çünkü kelimeler yetmez anlatmaya.
anla işte!
öyle bir yerin var içimde.
yalvarırım kurtar beni
azad et.
yoksa bitecek
ömrüm kalemimden önce.
o günlerden beri, hala çınlar kulaklarımda o ses. şıp şıp şıp... ve hala gözümün önünde iki sesin arasında hayal ettiğim suret. ama emin değilim o anı yakalayabildiğimden ve delirip delirmediğimden. belki de bu yüzden yazdıklarımı değil de yazmadıklarımı daha çok sahiplenmem. tıpkı kendimi yaşadıklarıma değil de yaşayamadıklarıma daha yakın hissetmem gibi. yaşanmamışlıklar; bir garip kısır döngü mutlu sonla biten(hayal) ve her seferinde başa dönen(gerçek).