sen yokmuşsun.
algıya gerçek olma yolunu tıkayan, objenin yokluğuymuş.

yine de kimse benim aklımdan yeterince şüphe duyamadı. kimse, bu deliliğin eşkalini yüzümde aramadı. kimi kandırmışsam kimin aklıyla, ve kime ispata kalkmışsam başka renklerin de siyah olabileceğini, hiçbiri yoktu. var olanlar zaten renklerle ilgilenmiyordu.

sevmekten başka her işte başarılıydım ben. belki de sırf bu yüzden... kimse beni seninle yargılamadı. kimse, yanımda dolaştırdığım boşluğunu duymadı. sen olsa olsa bir iç kanamaydın müdahale dilenmeyen, ve ben, tanıdığım en büyük yalnızdım; bölünmeyi beklemeyen.

kana. susamışsın. kimse buraları denetlemek için gelmeyecek zaten. kimse seni bilmek bile istemeyecek.

sen dağıl.
senden başka kimsenin anavatanı olmadı bu yara.

sen çoğal...
her yüzüne yetecek kadar ayna var acımın odalarında.
tümünü göster