son zamanlarda herkes bu umut sarıkaya furyasıyla başlayan, şu 'hepimizin bildiği ama üzerinde düşünmediğimiz ufak ayrıntılar'ı didiklemekte uzman olmaya, ve hatta bokunu çıkarmaya meyilli hale geldi sanki. yani okudukça, duydukça bi garip oluyorum. bütün anne demeçleri neredeyse aynı yahu, kırmızı ışıkta duran herkes burnunu en az bi kere karıştırmış ya da 80'lerin sonunda çocuk olanlar mesela; hep aynı boku yemişiz, taso oynamışız, pazar akşamları banyo yapıp bizimkileri izlemişiz falan.. özümüzde hepimiz aynıyız işte bi farklılık, bi ekşın yok yani. e bunu niye herkes gözüme gözüme sokmakta bu kadar ısrarcı. ben belki farklı hissetmek istiyorum. benim yaptığım, düşündüğüm bişeyi başka kimse yapmamış olsun istiyorum. bunları, bu ufacık güzel ayrıntıları köşe yazılarında, dergilerde, sitelerde gördükçe ne bileyim.. mesela mesaj sesi duyunca bi tek ben heyecanlanıcam anlaştık mı. birbirimizden habersiz, sessiz yaşasak. 'ahahah hakkaten yav' demekten yorgun düştüm. ben böyle diyorum ama yarın hızımı alamam bi tespit de ben yaparım, kusura bakmayın şimdiden. hatta şu anda tespit yapmanın tespitini yaptım sanırım. ahaha hakkate.. off hayır demicem.
ps:yine de umut sarıkaya'yı çok seviyorum.
ps:yine de umut sarıkaya'yı çok seviyorum.