evindeydim.ayağına gitmeme inadımın ceremesini çekmişse de sonunda başarmıştı.
yalnız küçük zaferinin artık bir anlamı yoktu,ölmüştü çünkü.odasındaki kan rezilce yayılmıştı her yere,evin öteki ucundaki kirli mutfağa dek yol almıştı.kim öldürmüştü,neden ölmüştü,inadımı kırıp geldiğim şu günde de ölü bulmak mı vardı onu?tüm bunları o an düşünmedim, yüzükoyun döşemeye uzanmış bedeni kadar sakindim en az.koyu kanı ağda gibi ağır ağır akıyordu.iyi de tam olarak neresinden?merak etmedim.çıldırtıcıydı bu ölü sakinliği.dokunamadım ona ,cansız da olsa cesaret edemiyordum.yüzünü çevirip ağlamak da gelmedi içimden,kendimden de korkuyordum.koşmam lazımdı.asfalt yolda hiç kimse yoktu,öldürücü güneşten korunmak için herkes evine mi kapanmıştı?
uyandım,ev soğuktu.gün ağarmamıştı,şimdi arasam cevap vermezdi.zaten aramakta da tereddütlüydüm,artık birbirimizin yaşamındaki yerlerimiz boşalmıştı.yine de başına bir şey gelmesi olasılığı ürkütücüydü.rüyanın etkisinden kurtulmamsa bu yalnız gecede zordu ,uykunun yardımı olmasa.sabah arayacağımı kendime tekrarlayıp durarak suçlu bir uykuya teslim oldum.
fakülteye gidiyorum,bir süre yalnız yürüdüğümü sanarak.sonra benimkilere paralel adımların hafif vuruşu geliyor kulaklarıma.dönüyorum,yanımda o var.bakmıyor bana,yanım sıra yürüyor.içeri girince başlıyor konuşmaya,ikinci sınıf seçmelisinden kalmış.ne dersi ne kalması,öğrenci değil ki ne işi var burada?merak etmiyorum o an,sorgulamıyorum da.sadece öpüyorum onu salona girmeden önce.şaşırıyor.çıkışta beklerim,diyorum.sınıfa giriyor.
kendi işlerime koşturmuşum, çok sonra ona olan sözüm geliyor aklıma.saatler geçmiş gibi,beni öldürse yeri.onu bulduğumda hala bekliyor.hiç kızmıyor bana.annesinin fotoğrafını gösteriyor.arabaya atlıyoruz,köyüne gelmişiz.annesi tandırda ekmek pişiriyor.meşguliyetinden mi,ilgisizliğinden mi bilinmez bakmıyor bana.sıkılıyorum bu durumdan.ona dönüyorum.yok.gitmiş.
uyandım.sabah olmuş.onu aramadım.
yalnız küçük zaferinin artık bir anlamı yoktu,ölmüştü çünkü.odasındaki kan rezilce yayılmıştı her yere,evin öteki ucundaki kirli mutfağa dek yol almıştı.kim öldürmüştü,neden ölmüştü,inadımı kırıp geldiğim şu günde de ölü bulmak mı vardı onu?tüm bunları o an düşünmedim, yüzükoyun döşemeye uzanmış bedeni kadar sakindim en az.koyu kanı ağda gibi ağır ağır akıyordu.iyi de tam olarak neresinden?merak etmedim.çıldırtıcıydı bu ölü sakinliği.dokunamadım ona ,cansız da olsa cesaret edemiyordum.yüzünü çevirip ağlamak da gelmedi içimden,kendimden de korkuyordum.koşmam lazımdı.asfalt yolda hiç kimse yoktu,öldürücü güneşten korunmak için herkes evine mi kapanmıştı?
uyandım,ev soğuktu.gün ağarmamıştı,şimdi arasam cevap vermezdi.zaten aramakta da tereddütlüydüm,artık birbirimizin yaşamındaki yerlerimiz boşalmıştı.yine de başına bir şey gelmesi olasılığı ürkütücüydü.rüyanın etkisinden kurtulmamsa bu yalnız gecede zordu ,uykunun yardımı olmasa.sabah arayacağımı kendime tekrarlayıp durarak suçlu bir uykuya teslim oldum.
fakülteye gidiyorum,bir süre yalnız yürüdüğümü sanarak.sonra benimkilere paralel adımların hafif vuruşu geliyor kulaklarıma.dönüyorum,yanımda o var.bakmıyor bana,yanım sıra yürüyor.içeri girince başlıyor konuşmaya,ikinci sınıf seçmelisinden kalmış.ne dersi ne kalması,öğrenci değil ki ne işi var burada?merak etmiyorum o an,sorgulamıyorum da.sadece öpüyorum onu salona girmeden önce.şaşırıyor.çıkışta beklerim,diyorum.sınıfa giriyor.
kendi işlerime koşturmuşum, çok sonra ona olan sözüm geliyor aklıma.saatler geçmiş gibi,beni öldürse yeri.onu bulduğumda hala bekliyor.hiç kızmıyor bana.annesinin fotoğrafını gösteriyor.arabaya atlıyoruz,köyüne gelmişiz.annesi tandırda ekmek pişiriyor.meşguliyetinden mi,ilgisizliğinden mi bilinmez bakmıyor bana.sıkılıyorum bu durumdan.ona dönüyorum.yok.gitmiş.
uyandım.sabah olmuş.onu aramadım.