o gece oturup bütün fotoğrafları ikizler burcu insanlarına inat bir şekilde yırttım, attım. sessiz bir geceydi. yıldızlar kayıyordu atmosfere inat ve içlerinden başaran da yoktu. onca yaşanılmışlık, gidilmiş onca yer, mecburi sırıtışlar, eşsiz tebessümler, arkaik aşklar filan hepsi tarih oldu. hayatımdan çıkartıp attım onları, ya da attığımı sanmışım. telefon çaldığında kendime geldim, ekranda bir isim göründü ve ben o kişinin fotoğrafını az önce alelade buruşturup attığımı anımsadım.. sonra oturup bu kadar kolay mı deyu düşündüm. laneth!

olan yine fotoğraflara, onca anıya, hatıraya, o eşsiz nemrut manzarasına, güneşi elimde hissettiğim o an'a oldu; lakin boncuk yaptım şimdi onları, sabaha karşı ölürken takasın diye. çünkü seversin sen takıyı, boncuğu, hatıraları darmadağın etmeyi, an çalıp ansızın çekip gitmeyi, sezdirmeden geri dönmeyi; seversin. çünkü seviyorsun yanar döner olup, çeçe sinekleri gibi uçmayı, onlar gibi ısırmayı, uyutmayı!